|
PEIMAN ما از تبار کوروش و فرزند جمشیدیم/ پیروز بی برده . بت نپرستیدیم |
|||||||||||
|
شنبه 24 فروردين 1392برچسب:, :: 14:57 :: نويسنده : پیمان
خانم قلي خاني كار جديدي روي آنتن تلويزيون نرفته و فيلم جديدي هم از او اكران نشده است و او كم كارترين دوره هنري خود را سپري مي كند. ای پاتوق ؛ بدون تعارف بايد گفت او يكي از محبوب ترين بازيگران سريال هاي تلويزيوني است. شبنم قلي خاني كه با مجموعه «مريم مقدس» در هجده سالگي خود را به عنوان پديده بازيگري كشورمان مطرح كرد، در هر سريالي كه حضور داشته، موفق عمل كرده و توانسته رضايت مخاطبان را جلب كند. اما حالا يك سالي مي شود كه از خانم قلي خاني كار جديدي روي آنتن تلويزيون نرفته و فيلم جديدي هم از او اكران نشده است و او كم كارترين دوره هنري خود را سپري مي كند. دليل اين كم كاري تا امروز از زبان شبنم قلي خاني بيان نشده بود و اين اولين بار است كه او از اقامت موقت خود در كشور استراليا صحبت مي كند و مي گويد به خاطر موقعيت شغلي همسرش و همچنين ادامه تحصيل در رشته كارگرداني فيلم، تصميم گرفته مدتي در كشور استراليا زندگي كند و از دنياي بازيگري فاصله بگيرد.
مدتي است كه كار جديدي از شما نديده ايم، اين موضوع دليل خاصي دارد؟ نزديك به يك سال است كه به خاطر وضعيت شغلي همسرم و همچنين ادامه تحصيل در رشته كارگرداني فيلم به كشور استراليا سفر كرده ام. چند ماه اولي كه به اينجا آمده بوديم بيشتر وقتم را به يادگيري زبان انگليسي اختصاص دادم و الان هم مشغول ادامه تحصيل در رشته كارگرداني فيلم هستم. در اين مدت هم به دليل فشردگي كلاس ها، فرصتي دست نداد به ايران سفري داشته باشم اما الان كه داريم با هم صحبت مي كنيم كارهاي آماده پخشي از من وجود دارد كه فكر مي كنم به زودي يا اكران مي شود، يا از طريق تلويزيون تقديم مردم خوبمان خواهد شد. مگر در ايران در رشته كارگرداني تئاتر تحصيل نكرده بودي؟ درست است، من پيش از اين در رشته كارگرداني تئاتر تحصيل كرده بودم و حتي مدت هفت سال در دانشگاه هم مشغول تدريس بودم اما در مورد كارگرداني فيلم، اين رشته را به صورت تجربي دنبال مي كردم و با ساخت هشت فيلم كوتاه مباني ابتدايي آن را تجربه كرده بودم. اما حس كردم اين تجربيات براي ورود به حيطه ساخت فيلم هاي بلند كافي نيست و دوست داشتم يك مقدار اصولي تر و حرفه اي تر با اين مقوله آشنا شوم. احتياج داشتم يك مقدار مسائلي كه طي اين ۱۷ سال سر صحنه آموخته بودم را به صورت آكادميك و به روزتر دنبال كنم. الان حس مي كنم اين تصميم، درست بوده؛ چون ما در سينمايي كار مي كنيم كه خيلي از مسائل ابتدايي هم در آن رعايت نمي شود و قطعاً زماني كه به عنوان كارگردان وارد سينماي ايران شوم، اين موارد را رعايت خواهم كرد. چه مسائلي؟ يكي از مسائلي كه اينجا خيلي بر آن تاكيد مي شود اين است كه صحنه فيلمبرداري بايد براي همه عوامل امن و بي خطر باشد. اين موضوع يكي از اولين مباحثي است كه در دانشگاه به آن پرداخته مي شود كه سر صحنه فيلمبرداري چه مقدماتي را آماده كنيم تا نيازهاي افراد حاضر در گروه تامين شود تا سلامت افراد به خطر نيفتد. اگر اين مسائل در سينماي ايران هم به خوبي رعايت شود خيلي از اتفاقات تلخي كه سال هاي اخير براي عوامل زحمتكش سينماي ايران افتاده است، تكرار نخواهد شد. خيلي وقت ها خود من با خوردن آب ناسالم سر صحنه بيمار شده ام، اين كوچكترين مسئله را بگيريد و به مرگ پيمان ابدي يا آسيب ديدگي شديد آقاي اصغر شاهوردي برسيد! با توجه به اينكه يكي از بازيگران مورد علاقه تلويزيون بودي، نترسيدي كه اين دوري از فضاي بازيگري باعث فراموش شدنت شود؟ تنها مسئله اي كه نسبت به آن نگران نبودم، همين موضوع بود. فكر مي كنم اينكه انسان برود و با دست پر باز گردد خيلي بهتر از آن است كه مدام در معرض ديد باشد و خودش را تكرار كند. فكر مي كنم بد نيست گاهي انسان به خودش اين فرصت را بدهد تا به روزتر شود و در نهايت با تجربه و آگاهي بيشتر به چرخه فعاليت باز گردد. از طرفي در طول اين سال ها بازيگران زيادي بوده اند كه مدت زيادي از بازيگري فاصله گرفتند و وقتي قصد بازگشت دوباره به اين حرفه را داشتند، نه تنها فراموش نشده اند، بلكه با آغوش باز مخاطب مواجه شده اند. مثلاً وقتي با خان گلچين در اين مورد صحبت مي كردم، ايشان مي گفتند ۹ سال هيچ فعاليتي در زمينه بازيگري نداشتم و بدون هيچ مشكلي دوباره به اين حرفه بازگشتم، يا خانم رزيتا غفاري كه سه سال در خارج از كشور زندگي مي كردند، در اين مورد مي گفتند دقيقاً سه روز بعد از اينكه به ايران بازگشتم، با من تماس گرفتند و قرارداد كار جديدم را امضا كردم.
حتي با توجه به حال و روز بي رمق سينما و تلويزيون هم نگران فراموشي نيستيد؟ نمي دانم تا وقتي كه به ايران باز مي گردم چه شرايطي در سينما و تلويزيون به وجود خواهد آمد اما با توجه به كارهاي پخش نشده اي كه از من وجود دارد، فكر نمي كنم چنين اتفاقي بيفتد. از طرفي بخشي از اتفاقات زندگي به تصميم خود انسان بستگي ندارد و گاهي مجبوري كه از يك سري مسائل فاصله بگيري! من اصلاً دوست نداشتم ايران را ترك كنم اما خب به دليل شغل همسرم اين اتفاق افتاد و من هم از اين فرصت استفاده كردم و به تحصيل در رشته مورد علاقه ام پرداختم تا انشاءالله با دستي پر به كشورم باز گردم. چقدر طول كشيد با فضاي زندگي استراليا آشنا شويد؟ من الان يك سال است كه به استراليا آمده ام و هنوز نتوانسته ام به طور كامل با شرايط اينجا كنار بيايم! برادرم كه بيش از بيست سال است در يكي ديگر از شهرهاي استراليا زندگي مي كند هم هنوز نتوانسته با شرايط اخت شود و خودش را هنوز هم ايراني مي داند. خواهر و مادرم در ايران هستند و دلم پيش آنهاست و مدام از طريق اينترنت و تلفن با آنها صحبت مي كنم. اخبار فرهنگي و سينمايي ايران را دنبال مي كنم و در جريان اتفاقات كشور هستم. زندگي در استراليا را به چشم يك تجربه نگاه مي كنم، تجربه اي كه در آينده به من قطعاً كمك خواهد كرد. ممكن است كه قيد بازيگري را بزنيد و براي هميشه در استراليا بمانيد؟ نه، اصلاً! فكر نمي كنم اين اتفاق بيفتد و تصميم دارم بلافاصله بعد از اتمام تحصيلم، به ايران بازگردم و در كنار مردم خوب و مهربان كشورم زندگي كنم. با توجه به اينكه در ايران با مادرتان زندگي مي كرديد و من مي دانم چقدر به هم نزديك بوديد، چرا مادرتان با شما در اين سفر همراه نشد؟ راه دور است و پرواز طولاني و مادرم هم سال ها در ايران زندگي كرده است و سخت است كه بعد از اين همه سال به كشور ديگري بيايد و براي مدتي زندگي را در اين كشور ادامه دهد! ما به هم خيلي وابسته بوديم و اين دوري براي هر دوي ما خيلي سخت است. الان هم كه هر روز با هم صحبت مي كنيم، نگراني خودش را از اين بابت كه مبادا در استراليا ماندگار شوم، بيان مي كند كه من هم هر بار اين اطمينان را به او مي دهم كه قطعاً به ايران باز خواهم گشت.
و چرا در همان شهري كه برادرتان هم حضور دارد، ساكن نشديد؟ به دليل شرايط كاري همسرم مجبور شديم در شهري ساكن شويم كه با شهري كه برادرم ساكن آنجاست، مقداري فاصله دارد. ايراني هاي ديگر هم در اين شهر هستند؟ بله، هموطنان ايراني ما در اين شهر هم حضور دارند و حتي چند رستوران ايراني هم وجود دارد كه غذاهاي ايراني به مشتريانش ارائه مي دهد. در جشن هاي سنتي ايراني هم، ايراني ها دور هم جمع مي شوند و فرهنگ ايراني را زنده نگه مي دارند. اين اولين نوروزي است كه در ايران نيستيد، درسته؟ بله، سال گذشته تحويل سال در ايران بودم و نهم فروردين عازم استراليا شدم. نوروز ۹۲، اولين عيدي است كه در ايران و در كنار مادرم نيستم و انشاءالله نوروز امسال را در كنار ايرانيان خونگرمي كه اينجا هستند جشن خواهيم گرفت. احتمالاً قرار نيست اولين فرزند شبنم قلي خاني در استراليا متولد شود؟ مادرم هم به شدت اصرار دارد كه من براي اينكه از تنهايي در بيايم، بچه دار شوم. اما خب اينكه من بخواهم در يك كشور غريبه و دور از مادر و خواهرم، بچه دار شوم يك مقدار برايم سخت است و فعلاً در موردش فكر نكرده ام. درباره سال جديد چه داريد بگوييد؟ سال ۹۲، سال مار است و از آنجايي كه من هم در سال مار به دنيا آمده ام، اين سال را سال خوبي پيش بيني مي كنم. اميدوارم اين سال براي همه مردم ايران خوب و پر از اتفاق هاي خوشحال كننده باشد و با فراموش كردن خصوصيات بد مار، به ويژگي هاي خوبش فكر كرده و به سمت تعالي حركت كنند. فكر مي كنم ماخوذ به حيا بودن و خجالتي بودن، دو مقوله تفكيك شده از يكديگر است. من به خاطر تربيت خانوادگي ماخوذ به حيا هستم اما خجالتي بودن را قبول ندارم. شايد به خاطر نقش هايي كه بازي كرده ام اين تصور وجود دارد كه من آدم خجالتي هستم اما در زندگي شخصي هيچ وقت خجالتي نبوده ام و جايي كه حس كنم دارند حقم را پايمال مي كنند، محكم مي ايستم و حقم را مطالبه مي كنم. در مورد سخت بودن حضور در كلاس هم بايد بگويم كه خوشبختانه مشكلي از اين نظر برايم وجود نداشت. از آنجا كه استراليا كشوري است كه از مليت هاي مختلف در آن حضور دارند، اهالي اين كشور خيلي راحت با افراد غير بومي كنار مي آيند و خوشبختانه همه چيز خوب است. اتفاقاً اكثراً تا متوجه مي شدند كه من ايراني هستم خيلي مشتاقانه مي آمدند و سوالاتي در مورد فرهنگ و رسوم ايراني از من مي پرسيدند. شايد جالب باشيد بدانيد كه سينماي مستند در استراليا، رشته مهمي به شمار مي رود و خيلي از كساني كه با من همكلاس هستند، به تماشاي مستند در مورد طبيعت و فرهنگ ايران علاقمندند.
اينجا در استراليا به بازيگر به ديد يك پرنسس نگاه مي كنند و او را پادشاه صحنه مي دانند و احترام خاصي برايش قائل هستند. در مدت زماني كه در ايران تدريس مي كردم، هفته اول كه كلاس تقريباً خالي بود، هفته دوم تا ساعت ۱۱ صبح طول مي كشيد كه كلاس پر شود و در نهايت هفته سوم كلاس ها به قول معروف جان مي گرفت، اما اينجا از همان جلسه اول، كلاس ها با حداكثر ظرفيت و سر ساعت فعاليت شان را آغاز مي كنند. شايد جالب باشد بدانيد عليرغم حاكم بودن قانون در كلاس، رابطه دوستانه اي هم بين بچه ها و اساتيد وجود دارد و حتي بچه ها استاد را با نام كوچكش صدا مي زنند. اينجا مردم شب ها، خيلي زود مي خوابند و از آن طرف صبح ها ساعت ۶ اكثر مردم در خيابان در حال ورزش هستند. ما هم مجبوريم كه زود بخوابيم چون اكثر مغازه ها ۵ عصر بسته مي شود و ناخودآگاه روز كاري زود به پايان مي رسد و از طرفي كلاس ها هم در ساعت هاي اوليه صبح تشكيل مي شود و براي اينكه سرحال سركلاس حاضر شوم، مجبورم كه شب ها زود بخوابم. شهري كه ما در آن سكونت داريم، يازدهمين شهر گران دنياست. يك سري موارد مثل هزينه سوخت يا اجاره بها خيلي گران است اما نكته اي كه وجود دارد اين است كه يك نوع نسبت بين درآمد و هزينه ها وجود دارد كه تمام اقشار جامعه مي توانند از عهده امور زندگي بربيايند. شش ماه اول كه آمده بوديم، فيلمنامه هاي زيادي برايم فرستاده شد اما متاسفانه هيچ كدام باب ميل من نبود و سوژه هاي تكراري را دستمايه خود قرار داده بودند كه برايم جذابيت نداشت. بدون شك اگر كاري پيشنهاد شود كه من را وسوسه كند، قطعاً به ايران باز مي گردم و بعد از اتمام پروژه دوباره به استراليا مي روم تا درسم را ادامه دهم. منابع : زندگي ايراني ، كافه سینما
لینکدونی ای پاتوق
لینکدونی فان پاتوق
دو شنبه 19 فروردين 1392برچسب:عسل بدیعی , فریبرز عرب نیا , رضا داوود نژاد , غزل بدیعی , شاهرخ بدیعی , پسر عسل بدیعی, :: 12:15 :: نويسنده : پیمان
انالله و انا الیه راجعون
و از خداوند منان برای آن مرحوم مغفرت و برای بازماندگانش صبر و آرامش طلب میکنم
روحش شاد و یادش گرامی
  پیکر عسل بدیعی بازیگر سینما و تلویزیون در میان حضور پرشکوه مردم و هنرمندان به سمت قطعه هنرمندان بهشت زهرا(س) تشییع شد.
به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، در این مراسم که صبح یکشنبه ۱۸ فروردین ماه در محوطه باز تالار وحدت برگزار شد، جمع زیادی از مردم در کنار هنرمندان آمده بودند تا با این بازیگر سینما و تلویزیون وداع کنند.
ستاره اسکندری اولین هنرمندی بود که پشت تریبون قرار گرفت و با بیان اینکه رفتن عسل را هیچ کس باور ندارد، گفت: هر مرگ اشارتی به حیات دیگر است و عسل کاری که کرد نشان از روح بزرگش دارد.
در ادامه شاهرخ بدیعی پدر عسل با اشاره به حضور پرشور مردم اظهار کرد: با دیدن این همه معرفت قدرت حرف زدن ندارم و شما که برای دل ما جمع شده‌اید دست و پایتان را می‌بوسم.
وی یادآور شد: عسل ۱۷ سال از عمر ۳۶ ساله‌اش را در جمع هنرمندان و اعتلای هنر ایران صرف کرد. او با «بودن و نبودن» به عنوان گیرنده عضو ایفای نقش کرد و به تبع این بازی، پیرو این روش و منش انسانی شد.
پدر این بازیگر فقید گفت: مرگ عسل، فاجعه‌ای به ما وارد کرد اما خوشحالیم اعضای بدنش در بدن هفت بیمار نیازمند جای گرفت و الان به جای عسل، هفت فرزند داریم.
سیروس الوند کارگردان سینما که در فیلم «دست‌های آلوده» با عسل بدیعی همکاری داشته است، مراسم تشییع این بازیگر را بسیار باشکوه دانست و اظهار کرد: من عسل بدیعی را خانمی سرشار از زندگی، پاک و نجیب دیده‌ام، دختری اهل خانواده که در واقع بوی خانواده می‌داد.
آخرین فیلم مرحومه عسل بدیعی
 کافی است بگوییم یک بازیگر نام‌آشنا درگذشت تا تلویحا علت آشنا بودنمان با نام وی را “بازی” کردن وی در قالب نقش های ریز و درشتی بدانیم که بیشتر در قاب تلویزیون و کمتر بر پرده سینما شاهد بوده‌ایم اما این بار با نقش آفرینی بازیگری مواجه هستیم که از میان ما در شرایطی پر کشید که نقش‌آفرینی آخرش “بازی” نبود!
نارسایی کلیه، قلبی که شباهت چندانی به ضرب المثل “مثل ساعت کار می‌کند” نداشته و تپشش منظم نیست، ناراحتی ریوی و خلاصه انواع و اقسام نقص در اندامهای مختلف بدن بارها و بارها دست مایه ساخت فیلم های مختلف بوده و به تبع آن برای بسیاری‌مان سوژه‌ای آشنا به شمار می‌آید اما شاید کمتر به این موضوع اندیشیده باشیم که می توانیم در این ژانر همگی نقش ایفا کنیم.
مرگ مغزی «عسل بدیعی»، بازیگر سینمای کشورمان طی روزهای گذشته از جمله اخباری بود که بازخورد فراوانی داشت. باز هم یک هنرمند در ایام نوروز جان باخته بود و تا همین جا خبری ناگوار اما داغ به وقوع پیوسته بود اما وقتی بازار مخرب شایعه رونق گرفت، خبر باز ایستادن قلب این بازیگر از تپش به صدر اخبار (دست کم در دنیای گفت‌وشنودهای روزمره بسیاری از ما) رسید و خدا می داند که چه سخنان ثواب و ناثوابی مطرح شد.
اما این تمام ماجرا نبود؛ در میان همهمه های شکل گرفته خبر رسید که خانم بدیعی که سابقه بازی در نقش بیمار محتاج به پیوند قلب را در کارنامه کاری داشت، مدت ها پیش اعضای بدنش را اهدا کرده و بر این اساس، پیکر وی برای انتقال به بیمارستان پیوند اعضا مهیا می شود؛ زیباترین خبری که می‌توانست با نقش آفرینی بازیگر تازه وداع گفته با حیات در ذهن ها رقم خورده و امتدادی برای حیات وی باشد.
بدین ترتیب، روز گذشته پیکر بی جان وی به بیمارستان مسیح دانشور تهران منتقل شد تا از صبح امروز کار خروج برخی اعضای بدن وی برای پیوند به بیماران آغاز شود. ساعاتی از ظهر امروز گذشته بود که گزارش رسید هفت ارگان اصلی مرحوم بدیعی از بدنش خارج شده و برای پیوند به هفت بیمار نیازمندِ پیوند عضو و به تبع آن، نجات جان و هدیه دادن آرامش به ایشان و نزدیکانشان، مهیا شود.
ادامه دارد .............................
ادامه مطلب ... دو شنبه 12 فروردين 1392برچسب:, :: 18:57 :: نويسنده : پیمان
عسل بدیعی بازیگر سینمای ایران که از روز گذشته در کما بود، ظهر امروز 12 فروردین‌ماه درگذشت. مهدی احمدی تهیه‌کننده باسابقه سینمای ایران گفت: متاسفانه عسل بدیعی بازیگر جوان سینما و تلویزیون که بر اثر مسمومیت دارویی از روز گذشته در بیمارستان لقمان بستری شده بود، دقایقی پیش در بیمارستان لقمان به دلیل ایست قلبی جان به جان‌آفرین تسلیم کرد.
یک شنبه 11 فروردين 1392برچسب:, :: 13:58 :: نويسنده : پیمان
"مه لقا باقری" بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر در برنامه "سین مثل سریال" گفت: کار "راه در رو" و "سیر و سرکه" هر دو تجربه ی خیلی خوبی بودند و من در کل بازیگری را دوست دارم مدیوم تئاتر با تلویزیون بسیار فرق می کند و انسان در تئاتر با درگیری و سختی با شناسایی های توانایی های خود آن ها را تربیت می کند.
وی ادامه داد: انسان در تئاتر خود را آزمایش می کند و ما برای بهتر دیده شدن نزد مخاطب تلویزیون بهترین گزینه است و با استفاده از تقویت حس های خود هنگام بازی ناگهان از آنها توشه می گیرد.
این بازیگر اظهار داشت: همین موضوع که همه در نظر سنجی شما رای را کسب می کنند نشان دهنده ی احترام مخاطب به سلیقه ی خود است و ما به عنوان افراد حاضر در هنر علاوه بر سرگرمی کارمان فرهنگ سازی است ما برای بالا بردن فرهنگ مردم باید دو قدم جلوتر گام برداریم .
وی در پایان خاطر نشان کرد: "جواد عزتی " همسرم بازیگر هوشمندی است و از مردم درخواست می کنم در شب های دیگر و سریال "دست بالای دست" به او رای بدهند. یک شنبه 11 فروردين 1392برچسب:, :: 13:54 :: نويسنده : پیمان
کارت عروسی یکی از یادگارهای شیرین هر مراسم عروسی است. عروس خانم ها و آقادامادها هم سعی می کنند سنگ تمام بگذارند و هرکدام با ایده و ابتکاری جدید در این میدان رقابت، برنده شوند. در این مطلب سراغ تعدادی از ستارگان متاهل سینما و تلویزیون رفتیم و از آنها پرسیدیم چه چیزی روی کارت عروسی شان نوشته اند. در این میان بعضی ها هم بودند که اصلا عروسی نگرفته بودند، بعضی ها هم ترجیح داده بودند مهمانانشان را شفاهی دعوت کنند و از کارت استفاده نکرده بودند. ما صحبت های این دوستان را که خالی از لطف هم نبود در بخشی از همین مطلب آوردیم. با ما و این چهره های خوشبخت همراه باشید. امیر جعفری من و همسرم ریما رامین فر ۸سال نامزد بودیم. بنابراین دلیلی نداشت بعد از این همه وقت عروسی بگیریم. در نتیجه کارت عروسی هم نداشتیم. نه من کت و شلوار دامادی پوشیدم و نه ریما لباس عروسی. فرناز رهنما کارت عروسی ما یک کارت ساده به شکل قاب بود که من سادگی آن را خیلی دوست داشتم. روی آن هم فقط ساده و صمیمانه نوشته بودیم: «حضور شما موجب خوشحالی ماست.»
رضا داوودنژاد کارت عروسی ما خیلی متفاوت و خاص بود. روی کارت ما هیچ چیز نوشته نشده بود جز اسم هایمان، رضا داوودنژاد و غزل بدیعی به اضافه تاریخ عروسی؛ همین و تمام. کارتمان هم شکل یک پازل بود. روز عروسی تیمی بسیج شدند و با همه مهمان ها تماس گرفتند و آدرس محل عروسی را به آنها گفتند.
حمیرا ریاضی کارت عروسی من بسیار ساده بود و روی آن نوشته بودیم: «کاروانی آمد… بارش لبخند…» شعری از سهراب سپهری است. نیوشا ضیغمی ما کارت عروسی نداشتیم، به خاطر اینکه مراسم عروسی مان بسیار کوچک و خانوادگی بود، بنابراین ترجیح دادیم مهمانان عروسی کوچک مان را تلفنی و شفاهی دعوت کنیم و کار به کارت و این چیزها نکشید.
پژمان بازغی ما کارت عروسی نداشتیم. فکر کردیم ممکن است در چاپخانه آدرس محل عروسی لو برود و به این ترتیب آسایش و امنیت مهمانانمان خدشه دار شود. به همین دلیل بی خیال کارت عروسی شدیم.
مریم امیرجلالی من ۲۹ بهمن سال ۴۹ روز عیدغدیر ازدواج کردم. آن زمان عروسی ها خیلی ساده بود. مثل الان نبود که هزارتا چشم و هم چشمی و تجملات باشد. من سفره عقدم را خودم چیدم. سفره عقد خودم که سهل است حتی سفره عقد دخترم را هم که سال ها بعد بود (سال ۷۳) خودم چیدم. کارت عروسی هم نداشتم. همه مهمان ها را حضوری یا تلفنی دعوت کردیم. عروسی ساده و کوچکی بود. اصلا کارت عروسی هم مثل الان از واجبات عروسی نبود. حدیث فولادوند چون مهمانان عروسی ما بسیار محدود بودند تصمیم گرفتیم کارت عروسی نداشته باشیم. ما مهمانان مان را حضوری یا تلفنی دعوت کردیم. کمند امیرسلیمانی عروسی ما کارت نداشت. کلا چندتا از رسومات مرسوم عروسی بود که من به آنها اعتقاد و علاقه ای نداشتم. یکی هم همین کارت عروسی بود. یکی دیگر هم تزئین و گل زدن ماشین عروس بود که از هر دو پرهیز کردم. من به اینها و چندتا چیز دیگر اعتقادی نداشتم و استفاده هم نکردم. ما مهمانان عروسی مان را تلفنی یا حضوری دعوت کردیم. ویشکا آسایش من عروسی نگرفتم که کارت عروسی داشته باشم. آن زمان با مراسم عروسی و همه این تجملات بی مورد آن مثل کارت و … مخالف بودم. البته الان هم هنوز با بریز و بپاش بی مورد و تجملات مخالف هستم. من فقط عروسی های ساده و صمیمانه را دوست دارم. مائده طهماسبی ما جزو آن افرادی هستیم که نه عروسی گرفتیم و نه کارت عروسی داشتیم. آن زمان که ما ازدواج کردیم جوان ها خیلی آرمان گرا بودند، ما هم جزو آن نسل آرمان گرایی بودیم که سعی می کردیم همه چیز زندگی مان در نهایت سادگی باشد و اصلا چیزهایی مثل عروسی را تجملات می دانستیم که باید از آنها پرهیز کرد، اما جالب است نسل بعد از ما هر روز بیشتر از روز قبل درگیر همین تجملات شدند. شبنم قلی خانی من از بچگی مثل خیلی از دختربچه ها عاشق مراسم عروسی بودم. البته عروسی خودم خیلی ساده و به دور از تجملات بود. کارت عروسی مان را همسرم طراحی کرد و روی آن شعری از فریدون مشیری را نوشتیم: « تنها نگاه بود و تبسم میان ما تنها نگاه بود و تبسم. گاهی که سینه های مان چون کوره می گداخت دست تو بود و دست من – این دوستان پاک- که از شوق سر به دامن هم می گذاشتند وزین پل بزرگ – پیوند دست ها- دل های ما هم به خلوت هم راه داشتند.» و البته در پایان نوشتیم: «خواهشمندیم از آوردن هرگونه دوربین خودداری کنید.»
شیلا خداداد ما روی کارت عروسی مان جمله خیلی ساده ای نوشته بودیم. کارت با «در پرتو مهر یزدان پاک» شروع می شد و در ادامه بود: «در انتظاریم/ با گل وجود خود، محفل آرای سرور ما باشید… شیلا و فرزین». من این متن را از بین چند متنی که دیده بودم انتخاب کردم. رزیتا غفاری ما روی کارتمان نوشته بودیم: «دست های منتظرمان سرانجام با عشقی به پاکی آب و با ایمانی به تزاید خاک خوشبختی را می سازد، عزم آن داریم که در خانه کوچک مان نگهش داریم.»
زیبا بروفه کارت ما یک نقاشی کارتونی بود که خودمان کشیده بودیم. متاسفانه جمله روی آن را یادم نیست. به هرحال نزدیک ۱۷ سال از ازدواج ما گذشته است، اما خودمان خیلی کارت مان را دوست داشتیم؛ فکر می کنم مهمانان هم خوششان آمد.
شقایق دهقان ما کارت عروسی داشتیم اما هیچ چیز خاص و ویژه ای روی آن ننوشتیم. همان جملات مرسوم و عادی که تشریف بیاورید و ما را خوشحال کنید و… . شاید باورتان نشود اما نه تنها یادم نمی آید روی کارتمان چه نوشته بودیم، حتی یادم نمی آید عروسی مان چه روزی بود! می دانم شهریور بود اما یادم نیست چندم شهریور بود. برای اینکه این چیزها از همان اول اصلا برای من و محراب اهمیت نداشت. سپند امیرسلیمانی کارت عروسی ما آن چیزی که به معنای متعارفش در ذهنتان می آید، نبود. ما یک کارت ویژه و متفاوت طراحی کردیم. کارت ما یک تخته شاستی مستطیلی شکل بود که دوتا عکس روی آن چسبانده بودیم. عکس های دو نفره ای از من و همسرم. هر دو عکس هم فانتزی و شیطنت آمیز بودند. عکس بالایی که تاریخ قبل از ازدواجمان را داشت همسرم آرام نشسته بود و من شاد و خندان، شیطنت می کردم. عکس پایینی که تاریخ بعد از ازدواجمان خورده بود من آرام و مظلوم نشسته بودم و همسرم خندان و شاد، شیطنت می کرد. در کنار این عکس ها ۵ بیت شعر هم بود که مضمون آن این بود که در مراسم ما شرکت کنید اما برای هر نفر از مهمانان یک بیت شعر ویژه آن مهمان هم گفته بودیم. یعنی همه ابیات جز بیت چهارم که برای هر نفر متفاوت و مناسب با آن آدم بود، مثل هم بودند. من یک شب تا صبح بیدار نشستم و این شعرها را مخصوص هر نفر نوشتم. برای پیرها مناسب سن و احترام شان و برای جوان ها هم مناسب حال و هوای جوانی شعر گفتیم. بیت آخر هم این بود که : چند ساعت بیا پیش ما بشین/ جون مادرت بی خیال دوربین
درباره وبلاگ به وبلاگ من خوش آمدید آخرین مطالب پيوندها
نويسندگان
|
تبادل لینک هوشمند 
<-PollName->
